Często spotykanym błędnym przekonaniem jest, że diagnoza spektrum autyzmu oznacza koniec możliwości rozwoju i samodzielności dla dziecka. Nic bardziej mylnego. Otrzymanie diagnozy to dopiero początek drogi, która może prowadzić do lepszego zrozumienia siebie i otaczającego świata. Kluczowym elementem tej podróży jest odpowiednia terapia oraz umiejętność przeprowadzenia szczerej rozmowy z dzieckiem na temat jego stanu. Bardzo ważna jest akceptacja neuroróżnorodności w domu i tolerancja na odmienne sposoby myslenia/funkcjonowania. W artykule tym przyjrzymy się, jak skutecznie wspierać dziecko po postawieniu diagnozy, aby mogło ono w pełni wykorzystać swój potencjał. Zrozumienie i akceptacja są fundamentami, na których można budować przyszłość pełną możliwości.
Diagnoza spektrum autyzmu a terapia: Co dalej po postawieniu diagnozy?
Otrzymanie diagnozy spektrum autyzmu to moment, który może wywołać wiele emocji zarówno u rodziców, jak i u dziecka. Zrozumienie tego, co oznacza ta diagnoza, jest kluczowe dla dalszego postępowania. Przede wszystkim nie ma dwóch identycznych osób, nawet z diagnozą spektrum. Każdy jest inny. Rodzice często zastanawiają się, jak najlepiej podejść do rozmowy z dzieckiem, aby pomóc mu świadomie zrozumieć swój stan. Warto zacząć od stworzenia bezpiecznej przestrzeni, w której dziecko będzie mogło wyrażać swoje uczucia i pytania. Otwartość i szczerość są tutaj nieocenione. Warto otwarcie powiedzieć dziecku, że ludzie są różni i w różny sposób odbierają bodźce z otoczenia, że nie wszyscy patrzą na świat tak jak ono. Jedni są bardziej wrażliwi, a inni mniej. Im bardziej rodzina będzie akceptować dziecko takim jakie jest i wspierać je w drodze do rozwoju, tym większa szansa, że ono samo też się zaakceptuje.
Terapia po diagnozie spektrum autyzmu powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb dziecka.
To bardzo ważne żeby rodzice i dziecko wiedzieli, że samo spektrum się nie leczy, gdyż nie jest chorobą! Ewentualna terapia dotyczy natomiast konkretnych trudności, które mogą pojawić się w toku życia. Istnieje wiele form terapii, w tym: wsparcie psychologiczne, terapia logopedyczna, pedagogiczna, psychoterapia, terapia zaburzeń integracji sensorycznej, TUS, terapia farmakologiczna i inne. Wszystko zależy od tego czego tak naprawdę potrzebuje konkretne dziecko.
Przykłady z życia innych rodzin mogą być inspirujące i pomocne. Na przykład, jedna z rodzin, po diagnozie, zdecydowała się na trening umiejętności społecznych, co znacząco poprawiło umiejętności społeczne ich dziecka, a inna na naukę komunikacji alternatywnej, bo kluczowym u nich w tym momencie jest możliwość komunikacji z dzieckiem, jeszcze inna na indywidualne wsparcie psychologa, który pomógł dziecku uporać się z trudnymi emocjami i przeformułować myśli. Współpraca z terapeutami i nauczycielami jest kluczowa, aby stworzyć spójny plan działania. Jeżeli mamy do czynienia z małymi dziećmi, to zazwyczaj terapia jest prowadzona w sposób kompleksowy w ramach WWR. To bardzo ważne ponieważ im wcześniej się ją rozpocznie, tym szybciej będzie widać rezultaty. Należy jednak mieć na względzie, że terapia (mimo, że prowadzona w formie zabawy) jest dla dziecka ciężką pracą. Rodzice powinni zadbać o to by miało ono czas na samodzielną, spontaniczną zabawę!
Nie zapominajmy o wsparciu emocjonalnym dla całej rodziny. Udział w grupach wsparcia, indywidualna psychoterapia czy konsultacje trudności wychowawczych z psychologiem dziecięcym mogą pomóc w radzeniu sobie z wyzwaniami, które niesie ze sobą życie rodzinne. Długoterminowe planowanie i elastyczność w podejściu do terapii są niezbędne, aby zapewnić dziecku jak najlepsze warunki do rozwoju. Pamiętajmy, że każde dziecko jest inne, a indywidualne podejście jest kluczem do sukcesu.